Koronarografia jest zabiegiem diagnostycznym, który ma na celu uwidocznienie tętnic wieńcowych, tj. tętnic doprowadzających krew do serca.

Badanie to polega na podaniu środka kontrastowego bezpośrednio do wybranego naczynia wieńcowego. Następnie obserwuje się na monitorze specjalnego aparatu rentgenowskiego jak naczynie wypełnia się środkiem kontrastowym. Na podstawie obrazu na monitorze lekarz może stwierdzić, które naczynie jest zwężone lub poszerzone, w jakim miejscu dokładnie doszło do powstania nieprawidłowej zmiany oraz ile naczyń wieńcowych jest zmienionych chorobowo. Jeśli środek kontrastowy nie przechodzi poza obszar zwężenia, oznacza to, że naczynie jest całkiem zamknięte, a jeśli kontrast przechodzi dalej, ocenia się jak bardzo zwężone jest naczynie krwionośne i w zależności od tego podejmuje się decyzję o dalszym leczeniu – czy wystarczy przyjmowanie leków, czy trzeba wykonać przezskórną interwencję wieńcową. Często bezpośrednio po badaniu przystępuje się do poszerzenia zwężonych naczyń.

W niektórych przypadkach wynik koronarografii wskazuje na konieczność przeprowadzenia zabiegu kardiochirurgicznego (tzw. bypass).naczyń. W niektórych przypadkach wynik koronarografii wskazuje na konieczność przeprowadzenia zabiegu kardiochirurgicznego (tzw. bypass).

Podczas koronarografii można stwierdzić:
• prawidłowy przepływ krwi w tętnicach
• zwężenia nieistotne (tj. nieutrudniające przepływu krwi)
• zwężenia istotne (upośledzające przepływ krwi) lub zamknięcie tętnicy.

Koronarografię wykonuje się, żeby:
1. rozpoznać albo wykluczyć chorobę wieńcową
2. ocenić zaawansowania i lokalizację zmian (zwężeń) w tętnicach wieńcowych w celu ustalenia wskazań do leczenia inwazyjnego i wyboru metody (przezskórne interwencje wieńcowe lub pomostowanie aortalno-wieńcowe).
Koronarografię wykonuje się u osób z:
1. podejrzeniem istotnych klinicznie zmian w tętnicach wieńcowych lub z rozpoznaną stabilną dławicą piersiową
2. zawałem serca z uniesieniem ST
3. ostrymi zespołami wieńcowymi bez uniesienia ST z grupy dużego ryzyka
4. nawrotem niedokrwienia po przebytej rewaskularyzacji (przezskórnej interwencji wieńcowej lub pomostowaniu aortalno-wieńcowym)
5. wadami zastawkowymi
6. niewydolnością serca o możliwej przyczynie niedokrwiennej
7. rozwarstwieniem lub tętniakiem aorty wstępującej, gdy informacja o stanie tętnic wieńcowych jest konieczna do podjęcia decyzji o sposobie leczenia, jeśli nie można wykonać rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej
8. kardiomiopatią przerostową z dławicą piersiową
9. przebytym nagłym zatrzymaniem krążenia o nieznanej przyczynie.

Nie u każdego pacjenta z wymienionymi chorobami konieczna jest koronarografia. O tym, w jakich sytuacjach warto uzupełnić diagnostykę o angiografię, decyduje kardiolog.